cəng

1.

is. <ər.> köhn. Dava, müharibə, vuruş, döyüş. Ağız açıb göylər belə heyran qaldı bu cəngə! S. Rüst.. Cəng etmək – müharibə etmək, vuruşmaq, döyüşmək. Dördüncü otağın divarlarında Şahnamədə yazılan İranın qədim pəhləvanlarının və Mazandaran divlərinin surəti yazılmışdı ki, bir-birilə cəng edirdilər. M. F. A.. Od, tüstü içində etmişəm cəng; Heç olmamışam bu növ diltəng. A. S..

2.

is. <fars.> Paxır, pas. Mis qazan cəng atıb.